Thema's

Je kan er moeilijk naast kijken: de nota rond de hervorming van het secundair onderwijs puilt uit van de “competenties”. Minister Smet kiest resoluut voor “competentie-ontwikkelend onderwijs”. Sleutelcompetenties, persoonlijke competenties, sociale competenties, beroepscompetenties, wetenschappelijke competenties … De oriënteringsnota “Mensen doen schitteren” is in hoge mate schatplichtig aan de documenten van de Europese Unie over “competenties”. De lijst van “sleutelcompetenties voor een leven lang leren” die de Europese Commissie eind 2006 opstelde, wordt in bijlage overgenomen, de niveaudescriptoren van de Vlaamse kwalificatiestructuur, geënt op het Europees kwali-ficatiekader (EQF) eveneens. “We maken deze keuze niet alleen omwille van sociale en economische motieven, maar ook en vooral vanuit ontwikkelingspsychologische en onderwijskundige argumenten”, schrijft de minister. In de documenten van de Europese Commissie rijmt “competenties” nochtans op competitiviteit van de ondernemingen.

Het Decreet betreffende de Kwalificatiestructuur werd op 30 april goedgekeurd door het Vlaams Parlement en trad in werking op 1 september 2009. De Vlaamse kwalificatiestructuur (VKS) is gebaseerd op het Europees kwalificatieraamwerk (EQF). De VKS kan verregaande gevolgen hebben voor de opleidingenstructuur van het Vlaams onderwijs. Zo wordt de oriëntatienota over de hervorming van het Secundair Onderwijs opgehangen aan de Vlaamse Kwalificatiestructuur. In onderstaand artikel brengt Willy Vermorgen een uitgebreide schets van de Vlaamse kwalificatiestructuur en van enkele problemen en oplossingen.

Danny Wildemeersch is pedagoog aan de KU Leuven, en met de co-auteurs van deze bijdrage, Jan Masschelein, Maarten Simons en Joke Vandenabeele, verbonden aan het Laboratorium voor Educatie en Samenleving. Het vastgestelde gebrek bij jongeren in het onderwijs voor politiek en democratie (De Morgen, 22 november 2010) heeft te maken met de wijze waarop tegenwoordig de school wordt vormgegeven, zegt een viertal pedagogen van de KU Leuven.

Het onderwijs is een institutie die kennis en kunde dient te verspreiden met als doel jongeren op te leiden tot kritische burgers. Maar in deze tijd, waarin de zorg voor maatschappelijke veiligheid bovenaan de publieke en politieke agenda staat, lijkt ook het onderwijs niet te ontsnappen aan het veiligheidsparadigma. Philippe Schmetz, die dit dossier samenstelde, weigert mee te gaan in het paranoïde discours over onveiligheid en vraagt zich af waarom onze politici steeds meer kiezen voor repressie en nultolerantie. Kan sociale vooruitgang en degelijk onderwijs een oplossing bieden die verder reikt?

Het onveiligheidsgevoel dat onze samenleving al een geruime tijd in zijn greep houdt, lijkt nu ook door te dringen tot in de scholen. In dit artikel wil de auteur enkele vragen stellen bij het veiligheidsbeleid dat nu maar al te vaak naar voor wordt geschoven als oplossing voor het probleem. Niet om de ogen te sluiten voor crimineel gedrag, noch voor de gevolgen ervan. Leren is niet mogelijk in een gewelddadige omgeving en geweld kan succesvol worden tegengegaan d.m.v. discipline en gezag.

De hervorming van het hoger onderwijs in Vlaanderen, met de invoering van de bachelor- en masteropleidingen vanaf het academiejaar 2003-2004, is al enige tijd op kruissnelheid. Ze geeft uitvoering aan de Bolognaverklaring van 1999 om in Europa tot één grote onderwijsruimte voor docenten, onderzoekers en studenten te komen.

Privesector ontdekt middelbare scholen   In “De Standaard” van 2 november 2010 brengt journalist Wim Dehandschutter een reportage over het commercieel bedrijf Educadomo dat bijlessen verkoopt. ‘Kent...

Zin om eens een interessante reis naar Cuba te maken? Lees dan verder, want dan is dit misschien een leuk voorstel voor u. De afgelopen jaren begeleidde ik verschillende reizen naar Cuba voor leerkrachten. Ik ben Marc Vandepitte, hoofddelegee in een technische school in Mechelen en geef ook les in het hoger onderwijs in Brussel. Ik schreef reeds drie boeken over Cuba, o.a. "Ontmoetingen met Fidel Castro" (2009), en werkte mee aan een reis-brochure over het land. Op vraag van collega’s organiseer ik een reis van twee weken tijdens de paasvakantie van 2011: van 9 tot 23 april.

In Gent, Antwerpen, Brussel liepen er de jongste twee schooljaren (Gent) of het voorbije schooljaar experimenten in verband met de inschrijvingen. De leerlingen konden zich vóór de eigenlijke inschrijving aanmelden via een centrale computer die de plaatsen toewees volgens bepaalde voorrangsregels (absolute voorrang voor broertjes en zusjes; eventueel een voorrang voor GOK- of niet-GOK-leerlingen, in Brussel een voorrang voor kinderen die thuis Nederlands spreken) en rangordecriteria (afstand tussen de school en de woonplaats; de chronologie; in Brussel het aantal dagen in een Nederlandstalige kinderopvang voor het Basisonderwijs of het aantal maanden in een verbonden basisschool voor het Secundair)

Op dinsdag 21 september stemde het Antwerps lokaal overlegplatform basisonderwijs (LOP) over de inschrijvingsprocedure voor de Antwerpse basisscholen. Een meerderheid van 74 % van de onderwijspartners en 90% van de niet-onderwijspartners kiest opnieuw om te werken met het centrale aanmeldingsregister. Dat register werd vorig jaar in het leven geroepen om een einde te maken aan de lange wachtrijen voor de scholen.