Terwijl heel het land in rouw is om de betreurde slachtoffers in Zwitserland, speelt er zich aan de Triomflaan 36 in Brussel een ander drama af. Sinds 14 januari houden 23 jongemannen zonder papieren een hongerstaking in de gebouwen van de VUB. De actievoerders eisen een verblijfsvergunning voor een jaar en een werkvergunning C, die hen het recht geeft gedurende dat ene jaar voor meerdere werkgevers te werken.
De interesse van de publieke opinie is uiterst beperkt. De staatssecretaris voor Migratie Maggie De Block (Open VLD) weigert een bezoek te brengen aan de actievoerders. Haar kabinet is niet bereid toe te geven. “Hongerstaking mag niet als een drukkingsmiddel gebruikt worden”, verdedigt de woordvoerster zich. Men verschuilt zich achter het feit dat de asielaanvraag van de actievoerders werd afgewezen. Voor uitgeprocedeerde asielzoekers is er in België geen plaats, liet de secretaris in een brief nog weten.
Ondertussen werd op haar voorstel wel een systeem van “blue cards” ingevoerd, geïnspireerd op het Amerikaanse systeem van de “green cards”. Maggie wil alleen dié migranten naar hier halen, die hier nodig zijn om te werken. En dan vooral hooggeschoolden. Het steuncomité betreurt dat de staatssecretaris de 27 miljoen euro die ze extra heeft gekregen integraal gaat gebruiken om asielzoekers sneller uit te wijzen.
Omdat de overheid niet ingaat op hun eisen, besliste de 20-jarige Jamal donderdagochtend 9 maart rond 4 uur zijn lippen aan elkaar te naaien. Zijn toestand gaat zienderogen achteruit. Dr. Rita Vanobberghen, die de hongerstakers medisch begeleidt, schreef vrijdag een brief aan de staatssecretaris, die zelf ook arts is. Lees deze brief, stuur hem door naar jouw contacten, post hem op facebook, maak een link naar de site van journalist Bleri http://blerilleshi.wordpress.com/2012/03/16/open-brief-aan-maggie-de-block-door-huisarts-rita-vanobberghen/, help mee ruchtbaarheid geven aan de vraag van deze jongemannen…
Brief aan Maggie De Block
Aan Mevr. Maggie De Block
Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maatschappelijke Integratie en Armoedebestrijding
Mevrouw de Staatssecretaris,
Waarde collega,
Toen ik gisteravond met de fiets terugkwam van de hongerstakende mensen zonder papieren aan de VUB, was ik aan het nadenken over hoe aartsmoeilijk uw baan wel moet zijn, en hoe ik absoluut niet in uw schoenen zou willen staan. U moet beslissingen nemen die het leven van velen volledig overhoop halen, die hun jarenlang gekoesterde dromen de grond in boren. U moet zich laten leiden door de wet en niet door uw hart.
Dan doe ik liever de medische opvolging en begeleiding van de hongerstakers, ook al is het met weinig middelen en na de werkuren. En ook al betekent het elke dag geconfronteerd worden met patiënten die er zienderogen op achteruit gaan. Maar het betekent ook werken met mensen die iets willen bereiken in hun leven en daar veel, heel veel voor over hebben.
Ik weet niet hoeveel Sans Papiers u ziet op uw praktijk in Merchtem, maar bij ons in Schaarbeek komen ze dagelijks over de vloer. Uitgebuit door hun werkgever, lange uren werkend voor een peulschil. Van dat hongerloon moeten ze een groot deel afstaan aan een huisbaas, in ruil voor een piepklein kamertje, met een gezamenlijk toilet op de gang. Een certificaat voor werkonbekwaamheid willen ze niet, want een dag niet werken is een dag geen loon.
Als collega huisarts zou ik u een officieel rapport moeten toesturen, een droge opsomming van dalende BMI’s, polsen en bloedrukken, van stijgende percentages gewichtsverlies, van vertigo en asthenie. Ik zou u een lijst kunnen maken van alle kleine en grotere gezondheidsproblemen die zich voordoen en die door ons medisch team minutieus genoteerd worden in het medische dossier van de hongerstakers. Over hoe een klein wondje direct infecteert omdat hun weerstand zo laag is, een wondje dat dan snel een abces wordt dat moet gedraineerd worden. Over de aften of de tandproblemen door de veel te zoete thee die ze drinken. Maar daar bent u als arts toch al allemaal van op de hoogte. En vooral, daar heb ik even geen zin in.
Eigenlijk zou ik graag hebben dat u eens langskomt bij de hongerstakers aan de VUB. Niet om te helpen om de mensen medisch op te volgen, maar om hen uitleg te geven. Want de hongerstakers begrijpen het niet, en ik ben niet meer in staat het hen uit te leggen. Ze begrijpen niet dat u als arts en als vrouw niet meer begrip of interesse opbrengt voor hun zaak. Ze vragen niets meer dan hier legaal te kunnen werken, om te kunnen bijdragen aan de maatschappij. Daarvoor hebben ze soms dagenlang op de Middellandse Zee gezwalpt in een klein bootje, met enkel wat dadels als voedsel, of hebben ze een gevaarlijke tocht vanuit Turkije via de Balkanlanden achter de rug.
Maar als ik hen vandaag vraag naar wat er nu het moeilijkste was, beamen ze allemaal: de hongerstaking!
En toch gaan ze door…
Ik vraag u, Mevrouw de Staatssecretaris, kom eens kijken, kom met ze praten, kom hen uitleggen wat er verkeerd is met hun droom om een waardig leven te willen lijden.
Zij allen en ikzelf zouden dat enorm appreciëren.
Collegiale groeten,
Dr. Rita Vanobberghen
Huisarts GVHV/MPLP
AAP Vakgroep Huisartsgeneeskunde VUB
Vlaamse huisarts 2011 Domus Medica
