Ovds (Oproep voor een democratische school) ondersteunt de petitie “Red de solidariteit” die op 27 september werd gelanceerd vanuit syndicale en culturele middens en na één week door meer dan 50.000 personen was ondertekend.
Hieronder vindt u de tekst van de petitie en de link met de website waar u de petitie kunt ondertekenen.
Nadien volgt nog een standpunt waarom Ovds deze petitie ten volle ondersteunt.
Petitie: Red De Solidariteit
We zijn Vlaming, Brusselaar of Waal, we zijn Belgen en wereldburgers. We willen niet dat er nieuwe muren worden opgetrokken tussen mensen, tussen regio’s en tussen landen. We willen niet dat het solidariteitsbeginsel wordt vervangen door wedijver en egoïsme. Wie wordt er beter van als mensen tegen elkaar worden opgezet?
Alles wat we vandaag in België hebben, is door Vlamingen, Brusselaars en Walen gezamenlijk tot stand gebracht. De solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen rijkere en armere regio’s zijn pijlers van onze Belgische samenleving.
We willen voor iedereen een behoorlijk loon voor hetzelfde werk, ongeacht de taal die we spreken. We willen dat alle landgenoten hetzelfde recht hebben op gezonde, veilige leef- en arbeidsomstandigheden; waar onze werkplaats of ons kantoor ook gevestigd is. We willen dat iedereen die zijn job verliest, recht heeft op dezelfde bijstand en hulp, ongeacht de streek waarin we wonen. We willen dat elk kind in het land dezelfde kansen krijgt, ongeacht de regio waarin het is geboren. We willen dat alle ouderen hetzelfde recht op een fatsoenlijk pensioen krijgen, ongeacht of ze in Brussel, Vlaanderen of Wallonië leven. Kortom, we willen solidariteit en geen splitsing.
Onderteken de petitie via www.reddesolidariteit.be
Zie ook www.sauvonslasolidarite.be
Waarom OVDS de petitie “Red de Solidariteit!” steunt.
Op 27 september werd de petitie “Red de solidariteit” voorgesteld op een persconferentie in Brussel. Het bestuur van Ovds-Aped (Oproep voor een democratische school / Appel pour une école démocratique) was toevallig de avond van 27 september bijeen en besloot unaniem om deze petitie ten volle te ondersteunen.
Het initiatief voor deze petitie komt vanuit vakbondsmiddens en mensen uit de culturele wereld. Bij de officiële lancering op 27 september was de petitie reeds ondertekend door 400 personaliteiten: auteurs, acteurs, academici en verantwoordelijken uit de culturele wereld, sociale organisaties en veel syndicale verantwoordelijken. Het ABVV en het ACV hebben zich achter de petitie geschaard.
Uit de lijst van de eerste ondertekenaars blijkt dat het initiatief vooral in Vlaanderen is gestart. In de huidige context waarbij de roep naar splitsing en separatisme – al dan niet verpakt als ‘confederalisme’ – vooral vanuit Vlaamse patronale middens en politieke partijen weerklinkt is het des te belangrijker dat de tegenreactie voor eenheid en solidariteit krachtig wordt ondersteund door alle Vlaamse democratische krachten.
De petitie gaat niet alleen in tegen het separatisme maar ook tegen elke staatshervorming die aanstuurt op minder solidariteit tussen de gewesten, minder solidariteit tussen de rijken en de armen. We moeten er geen doekjes om winden: dat is immers wat ze ons onder het mom van “modernisering”willen opsolferen. De werkende mensen – in het bijzonder de arbeiders en de gewone bedienden en ambtenaren – en de mensen die van een sociale uitkering moeten leven, hebben daarbij niets te winnen, noch in het noorden, noch in het zuiden van het land. In plaats van solidariteit staat ons een competitief opbod te wachten dat een heuse slag zal toebrengen aan de kwaliteit van de ziekteverzekering, de werkloosheidsuitkering of de pensioenen. We zullen terecht komen in een neerwaartse spiraal met een verscherpte competitiviteit op het vlak van lonen en werkomstandigheden. Een regelrechte achteruitgang. Behalve voor de kapitaalbezitters die er belang bij hebben dat de werkende mensen tegen elkaar worden opgezet en dat de syndicale kracht in ons land wordt gebroken.
Het onderwijs is in ons land gecommunautariseerd sinds 1989. Sindsdien zijn ook de onderwijsvakbonden de facto gesplitst en in verdeelde slagorde opgetreden. Het Franstalig onderwijs heeft drie grote strijdbewegingen gekend tegen besparingen en afdankingen: de leerkrachten in 1990-91, de studenten in de periode 1994-96, en opnieuw de leerkrachten in 1995-96. Die laatste beweging viel samen met de benoemingsstop van minister Van den Bossche in het Vlaams onderwijs. In februari 1996 kwam het dan ook tot een gemeenschappelijke massamanifestatie van Vlaamse en Franstalige leerkrachten in Brussel. Maar dat is spijtig genoeg de enige grote gemeenschappelijke actie van de jongste 15 jaar!
We moeten vaststellen dat de grote strijdbewegingen in het Franstalig onderwijs onvoldoende bekend waren (zijn) en te weinig solidariteit hebben opgewekt in Vlaamse onderwijsmiddens. En ook omgekeerd blijven de Franstalige leerkrachten grotendeels verstoken van het reilen en zeilen in het Vlaams onderwijs. Een doorsnee Franstalige leerkracht weet niet dat de TBS 55+ regeling in Vlaanderen sinds 2001 is opgedoekt, terwijl ze in het Franstalig onderwijs nog (minstens) tot 2009 overeind blijft, dank zij een krachtige syndicale reactie èn de schrik bij de regering van de Franse Gemeenschap voor een herhaling van de grote stakingsbeweging van 1996.
In het begin van de jaren ’80 besteedde ons land nog 7 % van zijn BBP aan onderwijs. Door de besparingen in de jaren ’80 en door het betonneren van het onderwijsbudget in de financieringswet van 1989 (bij de communautarisering van het onderwijs) is dit aandeel gedaald tot minder dan 6%. Een van de rijkste landen ter wereld besteedt nu relatief minder middelen aan onderwijs dan 25 jaar geleden. Gelukkig hebben de onderwijsvakbonden en de studentenkoepels (VVS, FEF) de eis voor de herfinanciering van het onderwijs, ten belope van minstens 7% van het BBP, in hun eisenprogramma’s opgenomen. Maar wanneer komt het eens tot een echt gezamenlijk actief optreden?
Het Franstalig onderwijs heeft het meest geleden onder de besparingen in het onderwijs. Wallonië is vandaag armer dan Vlaanderen. De gemiddelde inkomens liggen er 10% lager terwijl de werkloosheid er gemiddeld meer dan dubbel zo hoog ligt. Ja, het Franstalig onderwijs heeft “dank zij” de communautarisering minder middelen dan het Vlaams onderwijs. Sinds 1989 zijn er in het Franstalig onderwijs 10.000 arbeidsplaatsen verloren gegaan.
Beseffen Vlaamse leerkrachten wat het betekent dat in Charleroi, de Borinage, de streek rond La Louvière en in grote delen van Brussel tot 35% van de jongeren werkloos zijn? Is het denkbaar dat deze sociale catastrofe geen invloed zou hebben op de toekomstverwachtingen en de aspiraties van de jongeren die nog op de schoolbanken zitten? En dus op de ambiance en de kwaliteit van het onderwijs? Is het dan zo verwonderlijk dat de problemen in de scholen en de probleemscholen vooral in Brussel en relatief méér in het Franstalig dan in het Vlaams onderwijs voorkomen? Maar het Vlaams onderwijs moet niet te hoog van de toren blazen want uit internationale vergelijkingen (Pisa-onderzoek) blijkt dat de sociale ongelijkheid tussen de scholen er ook hoog scoort.
De onderwijsministers Frank Vandenbroucke en Marie Arena hebben de verdienste te erkennen dat de sociale ongelijkheid en sociale segregatie in het Vlaams en in het Franstalig onderwijs een groot probleem zijn en om bepaalde pistes voor te stellen. Maar zou het niet veel efficiënter zijn als Vlaamse en Franstalige onderwijsverantwoordelijken, onderwijsvakbonden en andere organisaties, leerkrachten en andere veldwerkers meer van elkaar zouden leren en de koppen zouden bijeen steken?
In juni 2007 hebben de ministers Frank Vandenbroucke en Guy Vanhengel een Rondetafelconferentie over het (Nederlandstalig) Brussels onderwijs opgezet. In de aanbevelingen van de diverse werkgroepen waarin talrijke onderwijsactoren waren betrokken leest men dat overleg en samenwerking met het Franstalig onderwijs in Brussel aangewezen is. Waarom hoort men die stem van het gezond verstand zo zelden uit de mond van onze vooraanstaande Vlaamse (en Franstalige) politici?
De Ovds (Oproep voor een democratische school) is ontstaan uit de solidariteit tussen Vlaamse en Franstalige leerkrachten in 1995-96. Wij hebben altijd vastgehouden aan de eenheid tussen de leerkrachten uit het noorden en het zuiden. We wilden immers de rijkdom van contacten en uitwisselingen behouden. We bewijzen zo ook al meer dan tien jaar lang dat samenwerking mogelijk is. Ja, er zijn discussies en meningsverschillen binnen het bestuur van Ovds-Aped. Bijvoorbeeld over de opportuniteit van een verbod op het dragen van de hoofddoek in de scholen (waarrond we een discussie op onze website en op een ledendag op 19 januari zullen organiseren). Maar nooit verliepen deze discussies volgens taalgrenzen.
Het is onze overtuiging dat in een tijdperk waar de moderne communicatie- en transportmidelen de wereld objectief tot een dorp maken, waar tienduizenden jongeren over de landsgrenzen heen gaan reizen en studeren, waar er terecht verwacht wordt dat jongeren meertalig zijn en waar de eindtermen terecht “leren samenwerken” voorschrijven, dat het dan een zegen zou zijn als er meer contacten, uitwisseling en samenwerking tussen het Franstalig en het Vlaams onderwijs, leerkrachten, studenten en leerlingen zouden groeien.
Om al deze redenen roepen we al onze leden en sympathisanten op om de petitie “Red de solidariteit” te ondertekenen.
