(….) Moet dit soort scheidslijnen (tussen het Vlaams en Franstalig onderwijs, nvdr.) het denken in een 21ste-eeuwse grootstad nog bepalen? In een stad die met tien procent Nederlandstaligen en vijftig procent Franstaligen van geboorte (cijfers bij benadering want aan talentellingen doet men niet meer) niet eens meer tweetalig kan heten, maar alleen nog veeltalig?
De neurowetenschapster Ellen Bialystok concludeerde na veertig jaar onderzoek dat tweetaligheid de hersenen aanscherpt én scherphoudt. Tweetaligen kunnen hoofd- en bijzaken beter van elkaar scheiden, multitasken beter, en hun hersenen blijken ook op latere leeftijd beter in vorm, in die mate dat de symptomen van Alzheimer bij tweetalige patiënten vijf tot zes jaar later zichtbaar worden.
Zijn dat geen voldoende redenen om minstens te overwegen om tweetalig onderwijs aan te bieden, in plaats van lopende projecten met meertalig onderwijs weg te bezuinigen zoals onlangs gebeurde?
Zodat Nederlands-, Frans- en anderstalige kinderen samen les krijgen, de ene keer in het Nederlands, de andere keer in het Frans – en wie weet bij speciale gelegenheden in het Spaans, Turks of Arabisch. Zodat geen enkel kind de indruk moet krijgen dat zijn taal minder waard is, en dat we Belgen – of in elk geval Brusselaars – kweken die elkaars taal perfect spreken.
Eva Berghmans
Eva Berghmans woont in Brussel en werkt bij De Bezige Bij Antwerpen.
Haar column verscheen in De Standaard (7 juni 2011)
