Vandaag staken ook wij, leerkrachten. Niet omdat we het leuk vinden. Niet uit gemakzucht. We staken omdat het onderwijs dat onze leerlingen verdienen, steeds verder wordt uitgehold door een beleid dat kiest voor bezuinigingen, controle en neoliberaal afbraakdenken. En vooral: omdat onze leerlingen hun toekomst op het spel staat.
Onze leerlingen zijn geen cijfers, geen projecten, geen “cases”. Ze zijn jonge mensen met dromen, talenten, zorgen en twijfels. Ze merken elke dag aan den lijve dat hun wereld kleiner wordt door beslissingen die ver weg worden genomen: te volle klassen, uitgeputte leerkrachten, lessen die geperst worden in te weinig tijd. Ze voelen het wanneer wij overbelast raken of wanneer we moeten kiezen tussen administratie en aandacht voor een kind dat onze hulp echt nodig heeft.
Ze zeggen het zelf ook luidop. Het memorandum van de Vlaamse Scholierenkoepel staat vol aanbevelingen die door het huidige beleid worden genegeerd. Leerlingen vragen om stabiele leerkrachten, begeleiding en aandacht en om een beleid dat luistert naar wat er écht gebeurt in de klas. Dat zijn geen luxe-eisen. Dat zijn basisrechten. En toch kiest deze overheid keer op keer voor afbraak: minder middelen, hogere werkdruk, strengere controle en slechtere pensioenen.
Respect voor collega’s die niet meestaken
Niet alle leerkrachten gaan vandaag mee de straat op. Sommigen onder ons blijven in de klas, omdat daar kinderen wachten die op hen rekenen. Dat betekent niet dat ze tegen ons zijn. Integendeel. Zij delen dezelfde betrokkenheid en uiten die door er te staan voor de kinderen die hen nodig hebben. Het is precies dezelfde zorg die ons allen drijft. Wij, die vandaag wèl op straat komen, staan naast hen. We erkennen ook wie vandaag voor de klas staat als bondgenoten in dezelfde strijd. Één front, één missie: goed onderwijs, aandacht voor wat écht nodig is en respect door middel van een rechtvaardige verloning.
Wie staken afdoet als overlast en economische schade, begrijpt niets
Er zijn stemmen die staken afdoen als een actie tegen de generaties na ons of die ons gemakzucht of egoïsme verwijten. Dat is een grove misvatting. Wij staken juist voor een betere toekomst, voor een wereld waarin onderwijs weer telt en zijn rol als architect van die toekomst kan blijven vervullen. Wij staken voor leerlingen die tijd en aandacht verdienen, voor collega’s die met hart en ziel werken, voor een systeem dat respect toont voor kennis, kunde en mensen. Wie dat niet ziet, negeert de realiteit op de klasvloer.
Dank u, Minister Zuhal Demir voor uw strategie van minachting
Minister Zuhal Demir spreekt over “echt lesgeven”, alsof zij weet wat er dagelijks in een klas gebeurt. Haar woorden tonen een diep dédain voor leerkrachten. Lesgeven is geen oppervlakkige taak die je even doet: het is een complex, menselijk vak dat inzicht, empathie en ervaring vereist. En meer inhoudt dan enkel leerinhouden in leerlingen pompen, als waren het lege vaten die gevuld dienen te worden, met voorgeprogrammeerde kennis. De boodschap is duidelijk: de kenniseconomie wordt opgeofferd aan efficiëntie en controle, terwijl de echte investering niet in leerlingen of onderwijs gaat, maar elders. Terwijl onderwijs zwaar wordt uitgekleed, stromen miljarden naar defensie. Ondertussen wordt vrijwillige legerdienst gepromoot als een ‘pedagogisch project’. Dat is niet alleen absurd, het is zorgwekkend. Onderwijs is een plek voor creativiteit, fouten maken, kritisch denken en sociale ontwikkeling. Het leger is dat niet. Onze jongeren hun toekomst wordt blijkbaar gereduceerd tot dienstbaarheid aan een oorlogseconomie, die belangrijker blijkt te zijn dan de kenniseconomie die men beweert na te streven. Het is een strategisch patroon: onderwijs afbreken, defensie opbouwen, en de talenten van jongeren kanaliseren naar controle en conflict in plaats van naar kennis en ontwikkeling. Lees er de geschiedenis op na.
Het neoliberale afbraakproject
Deze beleidskeuzes passen in een groter neoliberaal patroon: onderwijs moet efficiënt, meetbaar en goedkoop zijn. Leerkrachten worden behandeld als uitvoerders, leerlingen als cijfers. Gedragsmanagers, top-down curriculumwijzigingen, hogere werkdruk, lagere pensioenen: dit alles toont de werkelijke appreciatie voor ons beroep.
Elke kaakslag die leerkrachten krijgen, merken onze leerlingen. Minder tijd betekent immers ook minder leerkansen. Wie vandaag kiest voor bezuinigingen en controle, investeert niet in talent, dromen of toekomst. Wie laat dan de komende generaties in de kou staan?
Dus staken wij vandaag.
Voor ons vak. Voor onze waardigheid.
Voor onze collega’s – of ze nu staken of niet.
Voor beter onderwijs. Maar bovenal: voor onze leerlingen.
Wie dit negeert of wegzet als overlast, negeert de basisrechten van onze leerlingen en hypothekeert niet enkel onze oude dag, maar bovenal hun toekomst.
Conchita Belaey (25 november 2025)
