In het land van Uncle Sam wordt studeren steeds duurder. In 2002 zijn de onkosten voor school op nationaal niveau met 10% gestegen ten opzichte van het jaar daarvoor. Deze stijging bedraagt in de laatste 20 jaar 200 procent. De uitleg? “De staatsbudgetten verminderen drastisch door de crisis. Dus verhogen de instellingen hun inschrijvingsgeld.” Zo zegt Kenneth Redd, onderzoeksdirecteur bij National Association of Student Financial Aid Administration.
Ook de commercialisering speelt een rol. Elke instelling probeert professoren met reputatie aan te werven door hen rijkelijk te betalen, zoals een voetbalploeg zoveel mogelijk vedetten in zijn rangen wil. En dit om de “klanten”, de studenten dus, aan te lokken. Met hetzelfde doel worden enorme investeringen gedaan in infrastructuur, vooral voor informatica en sport. “Als men klaagt over de kost van de studies, dan roept de directie de kwaliteit in van de diensten die de campus aanbiedt. Zeker, het zwembad en de bibliotheek zijn open tot 23 uur en het sportcentrum is supergoed uitgerust. Maar op die plaatsen vind je niet veel volk, want als we eens een avond vrij zijn, dan moeten we werken om onze studies terug te betalen” zo zegt Carolyn, studente biologie. Er bestaan hulpvoorzieningen (zoals beurzen), maar ook daar trekt de overheid zich steeds meer uit terug. In Massachusetts bijvoorbeeld, waar het inschrijvingsgeld nochtans met 24% steeg, daalde de hulp eveneens met 24%. Studenten steken zich vaak zwaar in de schulden om hun studies verder te zetten. Deze schuld bedraagt op het einde van de studies gemiddeld 27.600 dollar. Dit is bijna drie en een half keer meer dan tien jaar geleden. In die tijd moest minder dan de helft van de studenten lenen. Vandaag zijn er volgens de National Center for Education Statistics meer dan 70% die dat moeten doen.
En dan spreken we nog niet over diegenen die geen studies kunnen aanvangen of die ze moeten stopzetten. Gezien de sociale ongelijkheden in het land van de Mensenrechten niet los staan van de etnische afkomt, zijn we niet verbaasd vast te stellen dat 70% van de zwarte studenten hun schulden inroepen om het stopzetten van hun studies uit te leggen, terwijl dat bij de blanke studenten slechts 43% is. “Als ik goed begrijp, dan is ons land bereid schulden te maken voor een oorlog maar niet voor onderwijs” vraagt Daniel, een student politieke wetenschappen, zich af.
(Le Monde de l’Education, juni 2003)
